En zo lost het donker op...

Soms hoor ik mensen zeggen, “Maar als ik zeg wat ik echt denk en voel, dan…” en dan komt een heel riedeltje aan mogelijkheden variërend van “dan wordt die persoon boos op mij” tot “dan verlies ik misschien wel mijn familie”. Ik vind het heel erg dat het zover is gekomen alleen het is helaas wel de realiteit voor sommigen op dit moment. Ik geef iemand nooit concreet advies in zo'n geval, want dat kan en mag ik niet. Kan, omdat ik de persoonlijke situatie helemaal niet kan inschatten en dus daar geen zinnig woord over kan zeggen. Mag, omdat iemand altijd autonoom moet zijn in het maken van zijn of haar eigen keuzes. Het enige wat ik soms doe in zo'n geval is een vraag stellen. En door het stellen van die vraag kan de persoon in kwestie zijn eigen innerlijke proces ondergaan en tot zijn eigen antwoord komen en daar dan vervolgens handen en voeten aan geven.

De hamvraag is “Naar wie luister jij?” Wat ik daarmee bedoel is wie of wat is voor jou het belangrijkste om te volgen. Is het een bepaald persoon, is het de publieke opinie, is het de overheid, of is het de waarheid, jouw waarheid in je eigen hart. Als het antwoord niet is het volgen van je eigen waarheid zul je altijd blijven ronddolen in het web van hoop en twijfel, van goedkeuring en afkeuring, van welles en nietes. Je kunt het immers nooit altijd goed doen in de ogen van de ander, en zeker niet in de ogen van iedereen. Sommigen vinden je te links, anderen te rechts. Sommigen vinden je te soft, anderen te uitgesproken. Sommigen vinden je aardig, anderen kunnen je niet luchten of zien ongeacht hoe hard je het probeert. Kortom, je bent in dat geval een speelbal van degenen in wiens handen jij jouw autoriteit hebt gelegd. Misschien please je tijdelijk iemand, maar uiteindelijk dwaal je verder en verder af van je kern. En als je na verloop van tijd in de spiegel kijkt, herken je niet eens meer de persoon die je aanstaart. En uiteindelijk kun je niet eens meer in de spiegel kijken, te bang voor wat je gaat zien.

Als je daarentegen je eigen waarheid volgt, je diepste weten en gevoel in je eigen hart, heb je geen enkel probleem om in de spiegel te kijken. Integendeel, je bent happy met wat je ziet. Ondanks de strijd die je wellicht ervaart met sommige mensen om je heen. Ondanks dat je misschien nooit de populariteit prijs gaat winnen. Jij weet immers dat je trouw bent aan je eigen ziel. Dat je jouw lied zingt en niet dat van een ander. Je weet ook dat je het soms mis kunt hebben en dat je kunt leren van ervaringen uit het verleden, zodat je wonden kunnen transformeren in wijsheid. Je neemt verantwoordelijkheid voor alles wat je denkt, zegt, voelt en doet, en wijst niet gelijk met een vingertje naar een ander als er iets niet lekker loopt. Je groeit in je karakter en bloeit open in de prachtige bloem die je in je kern al bent. Je bent thuisgekomen in jezelf. Het huis wat er al die tijd al was, alleen jij was een blokje om gelopen. Maar nu ben je terug. Terug van weggeweest.

En als je eenmaal in je eigen licht bent geland, dan kan er nog steeds wel eens twijfel zijn hoe je met situaties en mensen het beste kunt omgaan. Dan hoop je waarschijnlijk nog steeds dat jouw woorden goed mogen vallen. Ook vindt je goedkeuring fijner dan afkeuring, je blijft immers mens. Maar je zult nooit meer je eigen waarheid ontkennen. Je zult nooit meer je ziel verliezen. En je zult nooit meer je hart monddood laten maken, door niets en niemand. Dat is het verschil en maakt jou een heel ander mens. Een mens die begrip heeft voor een ander, maar nooit de ander toestaat om jouw waarheid te ondermijnen. Want jij bent niet iemand anders zijn dienaar. Jij dient de waarheid. Jij dient de liefde. Jij dient het licht.

Dat is de leidraad in mijn leven. Dat is wat ik mijn kinderen mee geef. Dat is wat ik iedereen gun. Door het dienen van het licht verspreiden we het licht. Door het delen van het licht maken we het sterker. En zo lost het donker op, in datzelfde licht...