Laten we samen een nieuw boek schrijven...

Als schrijver is het proces van schrijven het mooiste wat er is, zelfs nog mooier dan het eindproduct in je handen hebben. De inspiratie waarvan je het ontstaan niet kent, de reis waarvan je de bestemming niet ziet, het boek waarvan je de geheimen nog niet weet.

Een jaar geleden begon voor mij zo'n nieuwe reis. Dag na dag vloeiden de woorden uit me. Stukken van verbijstering en van kracht. Van wanhoop en van vertrouwen. Van boosheid en van vrede. Stukken van de harde realiteit van alledag, de diepe put waarin we zijn beland en de emoties die bij me opkomen, tot aan korte spirituele verhandelingen waarmee we weer in het hoogste (en diepste) stukje van onszelf kunnen landen. En ook al zitten we nog midden in de chaos en zeggen velen dat niets meer helpt, besef dat alle zaadjes die geplant zijn vanuit een zuiver hart altijd ergens op vruchtbare bodem landen, zelfs als we het niet zien.

Of het nu gedachten, woorden of daden zijn, alles ontstaan vanuit een bron van liefde komt uiteindelijk als een prachtige bloem en vrucht tevoorschijn. Ook weet ik uit de vele reacties die ik heb mogen ontvangen, dat velen zich gesteund weten door woorden van kracht, vertrouwen en warmte. Gezien en gehoord voelen. Iets wat mijn hart vult met vreugde en dankbaarheid.

Ondanks dat ik soms verdrietig ben over waar we nu staan, begrijp ik het wel. Het is precies wat er gebeurde toen ik zelf in een diepe identiteitscrisis belandde. Ik was begin twintig. Zag het leven niet meer zitten. Zag mezelf niet meer zitten. Alles was donker om me heen en toch wilde ik het donker in mezelf niet zien. Het leven voelde leeg, zinloos, en toch wilde ik de leegte in mezelf niet voelen. Ik wilde weg, eruit, dood. Het duurde een paar jaren. Totdat ik bij mijn eerste en enigste therapeut in mijn leven binnenstapte. Na vijf minuten pakte ze een spiegel en zei, kijk eens diep in je ogen en zeg dan “ik hou van jou”. Ik kon het niet, kon alleen maar janken. Zo erg was ik vervreemd van mezelf. Die sessie was mijn wake-up call.

Natuurlijk wist ik diep van binnen dat ik niet oké was met mezelf. Mijn lichaam had het me al lang verteld. Een maagbloeding, aanvallen van hyperventilatie, bloedblaren over mijn hele hele lijf zodat ik van de jeuk niet eens meer stil kon liggen. Werd er haast gek van, wilde niet meer verder met mezelf. Bang om mijn schaduw te ontmoeten. Was er doodsbenauwd voor, letterlijk. Benauwd voor de duisternis, bang voor de dood. Tot die ene sessie dus.

Op het dieptepunt, waar ik niet meer verder kon dalen, kwam het licht mij te hulp. Ik voelde weer een beetje levenskracht. Begon me te verdiepen in allerlei Self-Help boeken. Louise Hay, Wayne Dyer, Deepak Chopra, Eckhart Tolle, dat soort spul. Leraren die mij weer op het pad hielpen naar het licht, terug naar mezelf, terug naar huis. Ik ontdekte weer mijn spirituele dimensie. Urenlang per dag mediteren hielp daar zeker bij. Het ompolen van mijn denken ook. En natuurlijk de liefde van mijn ouders, die mij altijd ter zijde stonden, ook in tijden dat ik geen enkele hulp toeliet. Ik was zo trots, zo blind, dacht dat ik alles wel alleen kon. Hoe ver was ik afgedwaald. Na een paar maanden was ik een compleet ander mens geworden. Ik was weer blij. Kon het licht weer zien. Was niet meer bang voor mijn schaduw. Niet meer bang voor de duisternis. Niet meer bang voor de dood. Voelde me als herboren.

Waarom vertel ik dit allemaal? Omdat precies dit momenteel aan de hand is met de mensheid. We zitten collectief in een identiteitscrisis en staan aan de vooravond van een mogelijke spirituele doorbraak. Om die te realiseren zullen we onze schaduw volledig moeten gaan omarmen. Onze demonen niet langer wegdrukken maar ermee leren dansen. Alleen dan zal de duisternis in het licht transformeren. Alleen dan hoeven we niet langer de duistere kant in onszelf weg te drukken. En alleen dan kunnen we in ware vrijheid leven en elkaar weer omarmen. Wat je nu ziet gebeuren is de ontkenning van de schaduwzijde in de mens. Daarom wordt iedereen die probeert de schaduw te ontmaskeren met vijandigheid bejegend en weggezet als een gek of zelfs gevaar voor de samenleving. Men wil simpelweg niet in de spiegel kijken en zeggen “oké, dit is er aan de hand, en dit is wie ik ook ben”. Door geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat er gebeurt en voor wie wij zijn, wordt alle ellende geprojecteerd op de ander.

Daarom zal het ook eerst nog erger moeten worden voordat de mensheid gaat ontwaken. Net zoals mijn lijf al heel duidelijke signalen afgaf, doet moeder Aarde dat ook, ons collectieve lichaam. Maar net zoals ik destijds, luistert de mensheid niet. En daarom moet men eerst nog meer pijn gaan voelen, met name op een persoonlijk niveau. En dan zal de ontwaking pas echt kunnen beginnen. Dan pas gaat de mens echt in de spiegel kijken en erkennen dat wij zelf verantwoordelijk zijn voor alles wat er gebeurt. Dan zullen wij de duisternis herkennen, omdat we de schaduw in onszelf onder ogen zien. En dan zal ook de doorbraak kunnen plaatsvinden. De doorbraak van het licht.

Misschien dat het langer duurt dan nodig, langer ook dan gehoopt. Dat zou kunnen. Het hangt immers af van de keuzes die elk mens hierin maakt. Dat is ook de enorme kracht die we hebben. Als een aanzienlijk deel van de mensheid in de spiegel durft te kijken, in zijn eigen licht gaat staan en totale verantwoordelijkheid durft te nemen voor zijn eigen leven, dan kunnen we heel snel het tij keren. Dan gaan we een nieuw boek schrijven. Een boek van liefde, van vrede, van vrijheid, van verbinding, van vriendelijkheid. Dat boek, daar ga ik helemaal voor. En daarin gaan we niet falen. Daar vertrouw ik echt op. We worden momenteel bijgestaan door krachten vanuit het universum die heel veel licht naar de aarde brengen. Alles en Iedereen kijkt naar ons. Alleen wij kunnen de transformatie nu teweegbrengen en deze planeet naar een hoger plan brengen. En daarmee het Goddelijke Plan een enorme boost geven. Een plan gedreven door de liefde. Liefde voor alles en iedereen.

Wat er nu van jou en mij gevraagd wordt is om eerlijk te kijken naar jezelf. Om weer helemaal thuis te komen in je ware kern. Om die bron van liefde in jezelf te laten ontwaken. En daarmee het koninkrijk der hemelen op aarde te doen wederkeren. Je hoeft niet langer te wachten op die ene verlosser. De verlossing zit al in jezelf. Je hoeft niet langer te wachten op die ene held die ons gaat bevrijden. De bevrijding zit al in jezelf. Laat de liefde in alle vrijheid en intensiteit in je hart openbloeien. En de waarheid zal je verlossen van al datgene dat het licht niet kan verdragen.

Jij bent het licht
Jij bent de liefde
Jij bent de verlossing

Laten we samen een mooi nieuw boek schrijven...