Vraag en aanbod moeten in balans zijn

Als er geen vraag is, mag er dan wel aanbod zijn? Het is een eenvoudige vraag met een gecompliceerd antwoord, omdat niet elk aanbod een vraag waard hoeft te zijn. Willen we dat er slagtanden van de bedreigde Bengaalse tijger op de markt worden gepromoot als daarmee de vraag stijgt? Willen we dat gezond voedsel wordt gepromoot om obesitas tegen te gaan terwijl dit het voedsel voor arme gezinnen op dit moment duurder maakt en hiermee duizenden banen van supermarktmedewerkers verloren kunnen gaan?

De vraag of aanbod gecreëerd mag worden door promoties is een ethische kwestie waar veel morele vraagstukken aan vooraf gaan. Toen ik voor nieuwe medewerkers als een van de eerste de voorwaarde stelde om in elektrische auto’s te gaan rijden, wist ik dat deze meer schadelijk waren voor het milieu dan al het andere auto aanbod. Het was de Toyota Prius en ik moet zeggen het was niet eens een onaardige auto om te zien.

Het probleem was dat de productie van de accu’s en in de toekomst de verwerking van het restmateriaal meer schade aan ons ecosysteem zou brengen dan een fossiele brandstof aangedreven auto. Toch besloot ik voor mezelf dat dit op langere termijn een betere optie was. De reden voor mij was dat dit soort initiatieven tijd nodig hebben om te kunnen concurreren met de status quo. Iedereen weet nu dat elektrisch rijden (en andere opkomende initiatieven) in alle aspecten beter zijn voor het milieu dan fossiele brandstof aangedreven auto’s, maar de fabrikanten die het aandurfden om dit soort elektrische auto’s te ontwikkelen hadden wel een enorme massa nodig om zover te komen.

Soms moet je eerst iets minder goeds doen om iets beter te maken

Zonder de miljoenen supporters, zoals ik, was elektrisch rijden nooit een doorbraak geworden. We wisten allemaal dat het anders moest, maar welke fossiele brandstof gedreven autofabrikant durfde het aanbod te promoten terwijl je weet dat het op korte termijn voor niemand beter is en er dus eigenlijk geen vraag mag zijn? Toyota was er gelukkig eentje.

Aanbod uit eigenbelang

Anders wordt het als een autofabrikant uit winstbejag en eigenbelang door blijft gaan om benzine slurpende SUV’s de weg op te krijgen omdat ze daar hun aandeelhouders dividend mee kunnen betalen. Dan gaat het niet meer om een balans tussen vraag en aanbod maar over winst ten koste van de grondstoffen, gemeenschap en onze aarde. Slechts een handjevol rijken worden rijker door slimme verkooptrucs en onze nazaten zitten straks met de problemen. En dat niet alleen! De opkomst van elektrisch rijden (en alle alternatieven daarvan) wordt ook nog eens vertraagd.

Het rationele dilemma vraag en aanbod

Als je 400.000 medewerkers hebt die afhankelijk zijn van een keuze die decennia eerder gemaakt zijn, kun je niet verwachten dat de CEO en directieleden dit in een keer op het spel zetten. Ze zijn meestal ingehuurd het fort te bewaken. Niet om het fort te verbouwen of verplaatsen. Het banenverlies brengt mogelijkerwijs op zeer korte termijn grotere schade aan dan het ‘foutieve’ aanbod. Dat kan een ondergang van de onderneming betekenen die voor niemand goed is.

Maar ook als je een startende ondernemer bent die geld ruikt en niet beter weet dan dat het doel van het leven is om te leven in weelde. Kun je dan verwachten dat deze beginnende ondernemer het anders zal aanpakken dan alles doen om een vermogen te gaan verdienen? Zelfs als het ten koste gaat van onze aarde?

Consumenten zijn verantwoordelijk of ze aanbod accepteren

Er zijn altijd meer kopers dan verkopers geweest. Het neigt ernaar door alle informatiemiddelen, waar Google natuurlijk een grote speler in is, dat de koper zich niet meer kan verschuilen achter slimme verkoop-, of verleidingstechnieken. Als de koper niet meer koopt, kan de aanbieder nog zo veel trucs uithalen, maar het product verkoopt niet. Je zou dus kunnen zeggen dat de macht niet bij de aanbieder ligt, maar bij de - kennis van de - koper.

We weten ‘alles’ van bekende sterren, maar niets van reclame verhaaltjes.

Sommige mensen kunnen uren besteden aan de roddelbladen, weten alles van de nieuwste mode of over de beste voetbal spelers. Vertel ze niets over hoe je linksback moet staan of welke pasteltint deze maand in de mode is. Dat interesseert ze namelijk wél. Maar over het onderwerp waar ze geen interesse in hebben, doet een promotie of advertentie wonderen.

Als de statement is dat je vraag kunt opwekken zegt dat iets over de onwetendheid en met name ongeïnteresseerdheid van de koper. Niet alleen over de ‘sluwheid’ of ‘trucjes’ van de verkoper die iets aanbiedt. Dus in plaats van de verantwoordelijkheid leggen bij de aanbieder, zou het effectiever zijn de uitdaging om vraag en aanbod in balans te brengen bij de potentiële vragers neer te leggen. Dan sterven de ‘foute aanbieders’ vanzelf uit.

Kopers zijn dom en verkopers slim

Sommige mensen geloven werkelijk dat ze het slachtoffer zijn van slimme verkooptrucs. Toch ben je het zelf die iets aanneemt wat verteld wordt, de portemonnee trekt en de betaling doet. Alsof je iedereen zomaar op zijn of haar woord kunt geloven!

Stel je voor: Ik vertel: “Stort nu 1.000 Euro en ik maak je zo rijk dat je binnen 1 week elke maand miljoenen verdiend.” Als je dat klakkeloos aanneemt moet je toch wel onder een steen vandaan komen. Het feit dat er criminelen zijn die dit verkopen en er nog steeds mensen zijn die er in trappen zegt toch meer over de vragers dan de aanbieders? Dieven, profiteurs en criminelen zijn al zo oud als de weg naar Rome. Waarom niet investeren in de waakzaamheid en kennis van de koper?